ncfps
zaterdag 22 november 2014
zaterdag 8 november 2014
Tussenstand
BLOG
Name blogspot.com viewers 1 novembre 2014
1. wat anderen ervan vinden literatuurtje 15.378
2. bijzonderheden flatden 3.331
3. Fenicische atlas atlasje 2.411
4. Travelling phoeniciantravels 2.212
5. Tyros tyriche 1.984
6. Fenicische namen persoonsnamen 1.665
7. Fenicische inscripties tekentjes 1.144
8. Fenicische encyclopedie woordjes 1.077
9. Fenicische religie godendienstje
972
10. Settlements nederzetjes 950
11. zomaarwat zomaarwatje
916
12. geschiedenis historietje 776
13. artikelen referaatjes 595
14. vrouwen / women vrouwtjes 518
15. battlefields slagvelden 122
TOTAAL 34.051
ncfps
zondag 19 oktober 2014
Double battlefield in Spain 212 BC
DOUBLE BATTLEFIELD IN SPAIN 212/211 BC
On the
Roman side there were the brothers Gnaeus and Publius Scipio. On the
Carthaginian side there were the brothers Hasdrubal and Mago and a third
character Hasdrubal, the son of Gersacon. In the summer of 212 (according to
Livius) or 211 (according to Polybius) the Roman generals want to make an end
to the war in Spain
As soon as
Publius Scipio was departed, Hasdrubal (Barcas) comes into action in a way that
is very typical for him. He is no fighter, but a clever man who wants to solve
the problems in another way. He buys of the 20.000 Celtiberians, who were with
Gnaeus Scipio. They were simply going home. Now the army of Hasdrubal (Barcas)
is rather equal to that of Gnaeus Scipio.
In the
meantime Publius Scipio is getting closer to the army of Hasdrubal (Gersacon)
and Mago, but they have a magnificent weapon. The Numidian horsemen of
Massinissa are harassing day and night already the army of Publius Scipio.
Moreover there comes another enemy in his way. It is a small army (7500 man) of
the people of the Suessetani under the direction of Andobales or Inidibilis,
that wants to join the army of Hasdrubal (Gersacon) and Mago. The army of
Publius Scipio gets encircled on all sides. In a massive attack Publius gets
deadly wounded and the Romans are fleeing to all directions. Livius says: There
was more man killed when they were fleeing than in the battle itself and nobody
would have stayed alive when the nightfall has not come to their aid.”
In the
meantime Gnaeus Scipio gets worried about the fate of his brother and he
decides to withdraw to a safer region in order to find the position of his
brother. He departs in the night and so he gets in the beginning a lead. But he
has chosen a way over the hills in order to avoid the cavalry of Hasdrubal
(Barcas) and he is soon overtaken. Nevertheless the pursuit takes in total 29
days according to the tradition. The armies of Hasdrubal (Gersacon), Mago,
Massinissa and Andobales are joining now the army of Hasdubal (Barcas). Then
the end comes on a bald hill, where a last battle defence-line is made of the
luggage they were carrying. Gnaeus flees in a nearby tower, but that is put
into fire.
The
fugitive Roman soldiers had to go all the way behind the Ebro
in order to be safe. The Romans had lost all the territory since the beginning
of the war in Spain
Unfortunately
we lack all the exact locations of the movements and the battles, but there is probably
one exception. Plinius the Elder says in
his book Natural History (III, 9):
“The Baetis
begins in the province Tarraconensis, but not, as some people say at the town
of Mentesa Atlantic Ocean and there he gives his
name to that province.”
Now, for
Ilorci we can read Lorgui on the Tader near Murcia Ebro .
ncfps
Cromium
The Battle of Cromium.
kronion
The
Carthaginians fought many battles with the Greeks on Sicily
Diodoros,
book XV.16-17:
“The
Carthaginians meanwhile gave their king Magon a magnificent funeral and replaced
him as general with his son, who, though he was young indeed, was full of
ambition and distinguished for his courage. He spent the entire period of the
truce drilling and exercising his troops, and what with laborious exercise,
hortatory speeches, and training in arms, he rendered the army obedient and
competent. At the expiration of the period agreed upon both sides deployed
their forces and entered the battle with high spirit. There followed a sharp
pitched battle at Cromium, as it is called, and the deity redressed by victory
turn for turn the defeat of the Carthaginians. The former victors, who were
loudly boasting because of their military success, were unexpectedly tripped
up, and they who, because of their defeat, were crestfallen at the outlook, won
an unexpected and important victory.
Leptines,
who was stationed on one wing and excelled in courage, ended his life in a
blaze of glory, fighting heroically and after slaying many Carthaginians. At
his fall the Phoenicians were emboldened and pressed hard upon their opponents
that they put them to flight. Dionysius, whose troops were a select band, at
first had the advantage over his opponents; but when the death of Leptines
became known and the other wing was crushed, his men were dismayed and took the
flight. When the rout became general, the Carthaginians pursued the more
eagerly and called out to one another to take no one captive; and so all who
were caught were put to death and the whole region close at hand was heaped
with dead. So great was the slaughter, as the Phoenicians recalled past
injuries, that the slain among the Sicilian Greeks were found to number more
than 14.000. The survivors, who found safety in the camp, were preserved by the
coming of night. After their great victory in a pitched battle the
Carthaginians retired to Panormus.
The
Carthaginians, bearing their victory as men should, dispatched ambassadors to
Dionysius and gave him the opportunity to end the war. The tyrant gladly
accepted the proposals, and peace was declared on the terms that both parties
should hold what they previously possessed, the only exception being that the
Carthaginians received both the city of the Seluntians and its territory and
that of Acragas as far as the river Halycus. And Dionysius paid the Carthaginians
one thousand talents.”
The exact
location of the battlefield is not known, but it must be in the vicinity of Palermo
It is the
one and only time, that Dionysius of Syracuse paid a contribution to the
Carthaginians. He must have been out of reserves. Furthermore, it is strange,
that Diodorus calls the Carthaginians Phoenicians as well. He wants to
emphasize probably the origin of the Carthaginians. By the way, the
Carthaginians formed only a minority in this army. Most of them were
mercenaries.
What happened
with the eminent general Himilkat? He had prepared his army to the best, won
the battle and then he suddenly disappears out of history. Was he killed as
well in the battle?
ncfps
donderdag 27 februari 2014
Het beleg van Selinous 409 v.C
De tweede Siciliaanse
oorlog.
Deze tweede oorlog met de Grieken op Sicilië verloopt voor de Carthagers
heel
wat gunstiger. Ze hebben er zich dan ook terdege op voorbereid en
het gunstigste moment afgewacht. Een Hannibal en een Himilco zijn de
veldheren, die er voor zorgen, dat de Grieken voor het eerst wezenlijk
zullen worden teruggedrongen. Wie waren deze Hannibal en Himilco?
Allereerst iets over Hannibal. Omstreeks 450 trachten de Magoniden hun
verzwakte positie te redden door het stichten van een koninkrijk. Dat
werd verijdeld en de vader van Hannibal (Gisgo of Gersacon) en zijn oom
Hanno moesten uitwijken naar Sicilië. Na verloop van tijd is de anti‑
Mago stemming weggeëbd, ofwel de partij van de Magoniden is weer zo
sterk geworden, dat ze weer vooraanstaande posities kunnen gaan
bekleden. Nog waarschijnlijker is, dat de aristocratische raad gewoon
het bevel over de troepen opdraagt aan een nog uit te schakelen
lastpost. Het was immers goed Carthaags gebruik om falende bevelhebbers
ter (vaak dodelijke) verantwoording te roepen. Mocht Hannibal
overwinnen, dan zoveel te beter. Een volgende keer zou men dan wel met
hem afrekenen. Een uiterst cynische houding van de bestuurders van de in
wezen streng orthodox geworden stad Carthago.
Deze tweede Siciliaanse oorlog met Carthaags/Punische inbreng begint met
de
oude controverse tussen Selinous en Segesta. Nu haar grote beschermer
Athene definitief verslagen lijkt, legt Segesta zich neer bij het
verlies van haar grondgebied aan de rivier de Mazaros. Selinous vindt
dat te weinig en bedreigt Segesta eerst nu nog meer. Opnieuw vraagt
Segesta aan Carthago om hulp en onderwerpt zich als tegenprestatie
formeel aan de Afrikaanse stad. Toen veel Griekse krachten zich in
Sicilië verzameld hadden, was het heel verstandig van Carthago om
neutraal te blijven. Nu heeft het slechts serieus Syracuse te vrezen.
Carthago stuurt daarom een ultimatum naar
Selinunte en eist teruggave
van het omstreden land van Segesta. Bovendien gaat er een gecombineerde
afvaardiging van Carthago en Segesta naar Syracuse met een verzoek om
bemiddeling.
Selinous is uitermate verdeeld over de vraag wat nu te doen. Empedion
uit die stad, die gastvrijheid heeft verleend aan de verbannen Gersacon,
is
voor toegeven aan het ultimatum. Syracuse beantwoordt het verzoek van
Carthago om bemiddeling met de
dubbelzinnige frase:"Syracuse blijft
bondgenoot van Selinous, maar wil ook vrede met Carthago".
Ook in Carthago staat men niet te trappelen om een grote oorlog met
Syracuse te beginnen, maar men wil nu toch eindelijk wel Segesta de
helpende hand bieden.
Mogelijk stuurt Hannibal wel aan op een grote oorlog om wraak te nemen
voor zijn grootvader Hamilcar, die bij Himera in 480 om het leven kwam
in
de strijd tegen de Grieken. Waarschijnlijk lijkt het nauwelijks bij
een vertegenwoordiger van een volk, dat eeuwenlang het behalen van
profijt centraal stelt in bij voorkeur vredestijd. Later zullen de
Romeinen eveneens
een andere Hannibal dergelijke haatgevoelens toedichten. *
Carthago stuurt nu in 410 eerst als
waarschuwing een kleine troepenmacht
van 5000 Afrikanen en 800 Campaanse ruiters, die met de Elymiërs snel de
plunderende troepen van Selinous verslaan en terugdrijven naar hun eigen
grondgebied.
Het wachten is nu op het vredesaanbod van of acceptatie van het
ultimatum door Selinous. Geen van beide gebeurde. De oorlogspartij in
Selinous wint en men vraagt hulp aan Syracuse, die dan wel wordt
toegezegd. Dat betekent een volgende grote
oorlog.
Het beleg van Selinous.
Grieken (!), Carthagers, Iberiërs, Libyërs, Sarden e.d. bijeengehaald.
De
Griekse schattingen lopen uiteen van 100.000 tot 200.000 man. Het
werkelijke aantal zal wel weer zo'n kwart tot een vijfde van dit getal
geweest zijn. De legermassa van Hannibal werd met o.a. 4000 ruiters en
zes stormtorens overgezet door 60 triëren en
1500 transportschepen (?)
overgezet naar de punt, waar later Lilybaion zal ontstaan. De
transportschepen krijgen daarna een ligplaats in de lagune bij Motya.
Het moet een imposant gezicht geweest zijn. De samengebundelde kracht,
die Carthago kon verzamelen op een enkel punt teneinde met één grote
vernietigende veldtocht het Griekse gevaar op het eiland te bedwingen.
Er
zijn tienduizenden soldaten van vele verschillende volkeren, die
Carthago voor zich liet vechten tegen een meestal geldelijke vergoeding
en/of met de toezegging van plundering en buit. De veldtocht, die
Hamilcar in 480 begonnen was, werd voortgezet om de twee grote
steles Selinous en Himera uit het Carthaagse vlees te trekken.
Hannibal marcheerde met dit bonte leger snel langs de kust naar Mazara.
Die voorpost van Selinous werd gemakkelijk ingenomen en voort ging het
in de richting van Selinous. Eenmaal
daar aangekomen werd de stad
zorgvuldig ingesloten. Nog op de eerste dag van de belegering wisten
de
Campaniërs een doorbraak te forceren, maar zij werden tenslotte door
de
verdedigers teruggeslagen.
IJlboden van Selinous zwermen natuurlijk uit over Sicilië om hulp te
vragen, maar Syracuse verkeert nog steeds in staat van oorlog met Katane
en
Naxos, terwijl Gela en Akragas nogal traag reageren. Ofwel de Grieken
zijn verrast door de snelle opmars van de Carthaagse troepen, ofwel gaat
men er van uit, dat Selinous wel stand zal kunnen houden. Ook zweeft nog
steeds de overwinning bij Himera zo'n zeventig jaren eerder in de
Griekse geest en men gelooft, dat ook ditmaal een grote overwinning voor
de
deur staat. Als Selinous stand houdt, dan hebben de andere Griekse
steden voldoende tijd om een ontzettingsleger samen te stellen.
Hannibal neemt echter geen seconde rust en plaatst zijn aanvalstorens op
de
meest zwakke punten in de verdediging van Selinous. Reeds op de
tweede dag van de belegering dringen zijn troepen opnieuw door binnen de
muren, maar daar is de strijd nog niet mee beslecht. Er volgen vanaf de
derde tot de negende dag straatgevechten, totdat de laatste weerstand op
de
AGORA gebroken wordt. Vrouwen en kinderen worden in de (nog niet
afgebouwde) tempels gespaard. Slechts 2600 Selinunten weten naar Akragas
te ontsnappen, terwijl er 6000 sneuvelen
en 5000 man krijgsgevangen
worden gemaakt. De desertie bij de slaven is massaal en vaak waren die
groter in aantal dan de normale vrije bevolking van een Griekse stad op
Sicilië.
De tijd na de inname van
Selinous.
Carthagers valt op Sicilië. Hannibal bewijst met deze korte belegering
een uitstekend stedenbedwinger te zijn i.t.t. zijn latere naamgenoot uit
de
familie Barcas, die het meer van de bewegingsoorlog moest hebben.
Inmiddels zijn 3000 Syracusers aangekomen in Akragas aangekomen onder
Diokles. De Grieken zijn van hun schrik bekomen en openen
onderhandelingen met Hannibal over de vrijlating van gevangenen en
vrijwaring van de tempels. Het antwoord van de veldheer schijnt de
volgende ironische en nuchtere uitspraak bevat te hebben:
"De Selinunten hebben hun vrijheid niet kunnen behouden, dus
moeten ze nu in slavernij leven,
terwijl de goden vertrokken zijn, omdat
zij niet tevreden over
Selinous."
Toch krijgen Empedion en de vele vluchtelingen in Akragas de kans om
terug te keren naar hun stad, waarvan de muren echter worden afgebroken.
Hannibal wordt door de Griekse geschiedschrijvers nogal beschreven als
een griekenhater en verwoester.
Er
wordt verhaald over een grootscheepse vernietiging van de stad.
Indien dat zo zou zijn, dan is het niet erg waarschijnlijk, dat de
gevluchte Selinunten o.l.v. Empedion zijn teruggekeerd en dat hebben zij
nu
juist wel gedaan. De echte verwoesting van Selinous vindt pas plaats
in
een later stadium bij een zware aardbeving.
NCFPS
Abonneren op:
Posts (Atom)